Ölümle Yüzleşme

Son yıllarda insanlarda, tüneldeki ışıktan ve diğer tarafta hepsi son derece mutlu vefat eden arkadaşları ve akrabaları tarafından karşılandıklarından bahsettiklerinde “ölüme yakın deneyimler” konusunda artan bir farkındalık bulunuyor. Bazı insanlar, dini inançları nedeniyle ahiret hayatı olduğuna ikna olmuşlar. Bilim adamları ölümün olmadığı bir “holografik evren”den bile bahsediyor, siz yolunuza devam edin. Bu güven verici, ancak tüm inançlar ölümle yüzleşmeyi bu kadar kabul edilebilir kılmaz. Tüm hayatını kilise için gönüllü çalışarak geçiren, cennete ve cehenneme yürekten inanan, hastane yatağında cehenneme gitme düşüncesiyle korku içinde yatan 85 yaşındaki bir kadını düşünebiliyorum. Endişelenecek bir şeyi olmadığını düşünebilir, ama bu demode bir telkin. Öte yandan, ölmekte olan ve bu fikre felsefi olarak uyum sağlamış görünen hatta ebeveynlerine danışmanlık ve destek veren, elbette içinde bulundukları durumdan harap olan küçük çocuklar hakkında hikayeler duyulur. Bu olağanüstü çocukların ölümü kavrayacak zamanları olmayabilir ve İsa’nın, meleklerin ya da Muhammed’in onlarla buluşacağına ve annelerini ve babalarını tekrar görene kadar onlarla ilgileneceğine inanmakta zorluk çekmezler. Bir çocuğa ölmek üzere olduğunu söylemek kolay bir şey değildir. Bir kadın, oğluna “Bir mucize olur, belki iyileşirsin” dediğini anlattı, ama olmadı ve daha sonra üzülerek, “Sanırım Tanrı beni bir mucize için yeterince sevmiyor” dedi. Buna ne söylenebilir? Çocuklar, sadece belirli bir süre izledikleri televizyondan, ölümü kanlı ve soğuk toprağa konan kutularla bağlantılı görüyor. Birçok çocuk, genç ve yetişkin için ölüm, bilinmeyen, korkutucu bir deneyim olabilir ancak onlar cesur bir yüz takınır. Ölümle yüzleşmek ve insanların size “Hepimiz geçmek zorundayız”, “Bir gün benim de başıma gelecek”, “Şimdi biraz dinlenebilirsin” ya da bir şekilde bu deneyimi reddetmeyi amaçlayan şeyler söylemesi çok rahatsız edici olmalı. Ölüm, bu hayatta yaptığımız en büyük geçiştir. Şehirde dolaşmak gibi değil. Bu deneyimi küçümsemeyelim. Ölümle karşı karşıya olan herkese ve hayatta kalan akrabalara kesinlikle ölüme yakın deneyimler hakkında kitaplar tavsiye ederim. Bu kitaplar çok güven vericidir. Ancak o kitapları ölümle karşı karşıya olan birine verip, “İşte bak, o kadar da kötü değil. Neden bu kadar endişeleniyorsun?” demek, yaşadıklarını küçümseme gibi düşünülebilir. Ölüm, deneyimlenmesi gereken küçük bir şey değildir. Yas tutan ebeveynlere özellikle çocukların ölüme yakın deneyimlerini belgeleyen Children of the Light’ı (Bantam) tavsiye ederim. Şu anda din ve felsefe hakkındaki kitapların yaşam, ölüm ve tüm bunların anlamı konusunda yeni bir anlayış sunması da mümkün olabilir.

Ölümü kısa kesilmiş bir yaşam döngüsü yerine tamamlanmış bir yaşam döngüsü olarak düşünebilirsek, ıstırabı daha kolay kaldırabiliriz çünkü belki de çocuklar da dahil olmak üzere başarılarının uzun bir listesi yapılabilir. Fakat Noel Baba’ya inanmayacak kadar büyük, ama çalışmak, keşfetmek, kendilerine ait bir hayat yaşamak için çok genç olan bir gence ne denir? Yepyeni bir yaşamın eşiğinde duran kayıp, özellikle dayanmaları için büyük olmalı. Neden “Neden ben?” diye sormasınlar ve öfke içinde bağırıp çağırmasınlar? Bırakın yapsınlar ve büyük bir merhametle dinlemek için onlara bolca zaman tanıyın, çünkü haklılar – bu adil değil. Mevcut durumlarından kurtulmanın bir yolu olarak çocukluğa dönmek istiyorlarsa, bırakın yapsınlar ve eğer “Hayır, bunun başıma gelmesine izin vermeyeceğim” derlerse onları destekleyin çünkü öz üzerinde zihin güçlü olduğu için bir mucizeyi gerçekleştirebilirler. Ölmek yalnız bir deneyim olduğu için, etrafınızda sevgi dolu ve ilgili insanların olması en büyük rahatlık olmalı. Sevdiğin birinin elini tutarak ya da kollarını sana dolayarak diğer tarafa geçmek bu dünyadan ayrılmanın en nazik yolu olsa gerek. Onur ve huzur içinde acısız ölmek, bu zamanda alabileceğimiz en büyük hediye bu sevgidir. Bilinen zaman boyunca insanlar, kokunun ruhu cennete yükselirken alacağı inancıyla ölenlerin etrafında tütsü yakıyor. “Parfüm” kelimesi per fumin – ateşten gelir. Cenazelerde de çiçek veririz ve bir zamanlar güçlü kokulu çiçekler, otlar ve baharatlar vermek gelenekti. Böylece koku ruhu diğer tarafa taşıyabilirdi. Uçucu yağlar bu geleneği sürdürüyor. Artık en iyi uçucu yağlar, sevdikleriniz, size moral veren ve kendinizi iyi hissetmenizi sağlayanlardır. Bu uçucu yağları, hissedebileceğiniz herhangi bir ruh hali veya duygu durumu için kullanın. Ölümle karşı karşıya kalındığında çoğunlukla bir uçucu yağ koleksiyonu seçiliyor gibi görünüyor ancak bu yalnızca kolayca erişilebilir oldukları için olabilir. Bunlar aşağıda listelenmiştir ve favori yağlarınızı içermeyebilir. Eğer öyleyse, sadece size hitap eden diğer yağları seçin.

ÖLÜMLE YÜZLEŞİRKEN KULLANILAN TEMEL YAĞLAR

Gül, Çiçeklerden Elde Edilen Bir Parfüm, Tütsü, Defne, Asilbent, Sandal Ağacı, Bergamot, Limon, Ihlamur, Çiçek, Yumru, Papatya, Roma, Yasemin, Portakal Çiçeği Esansı, Sardunya, Karanfil, Sedir Ağacı, Ardıç, Sümbül, Fas Gülü.

Yukarıdaki tüm yağlar birbiriyle iyi karışır ve kombinasyonlar halinde kullanılabilir. 30 damlaya kadar uçucu yağdan, 30 ml (1 oz) baz bitkisel yağa kadar her bir uçucu yağdan istediğiniz kadar damla kullanın. Yaşam döngüsü bireysel olduğu gibi, önümüzdeki yolculuk da öyle, bu yüzden istediğiniz kadar bireysel olun ya da olmayın. Uçucu yağlar saf bir zevktir ve şimdi onları keşfetmenin tam zamanı. Hayat yaşamak içindir, şimdi her zamankinden daha fazla! Uçucu yağların kokuları, hayata muhteşem ilavelerdendir ve tadını çıkarmak için oradadır. Bunları tüm olağan yöntemlerde kullanın. Bazı insanlar cenaze töreninde kullanılmak üzere yas tutanları rahatlatmak ve aynı zamanda onları hatırlamaları için aromatik bir imza vermek için koku isterler. Daha sonra hayatlarına devam ederken, havada aynı aromayı koklayacaklar ve “Ah evet, falan filan. Şimdi neredeler merak ediyorum.” – gitti ama unutulmadı. Ve insanlar, özellikle de sevdiğimiz insanlar hakkında hatırladığımız güzel şeyler.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•